UrodziÂłem siĂŞ w RĂłwnem WoÂłyĂąskim.
Tam przeÂżyÂłem pierwsze bombardowania niemieckie w pierwszych dniach wrzeÂśnia 1939 roku. Od 1 wrzeÂśnia 1939 roku codziennie obserwowaliÂśmy przelatujÂące bardzo wysoko samoloty. Wszyscy mĂłwili, Âże to niemieckie samoloty obserwujÂą i fotografujÂą stacjĂŞ kolejowÂą i inne obiekty. A na stacji zatrzymywaÂło siĂŞ coraz wiĂŞcej pociÂągĂłw z uciekinierami z centralnej czĂŞÂści Polski. Byli to przewaÂżnie wyÂżsi urzĂŞdnicy, lekarze, inteligencja. Coraz wiĂŞcej byÂło teÂż pociÂągĂłw z amunicjÂą i sprzĂŞtem wojskowym. KoÂło domĂłw mieliÂśmy wykopane schrony przeciwlotnicze. Do nich mieliÂśmy siĂŞ chowaĂŚ w razie bombardowania.

Najtragiczniejsze by³o bombardowanie stacji kolejowej w dniu 13 wrzeœnia, na której sta³y wówczas poci¹gi z amunicj¹ i uciekinierami z Warszawy. Na jednym z posterunków kolejowych pe³ni³ s³u¿bê w tym dniu mój ojciec. Moja siostra zanios³a mu obiad, gdy rozpoczê³o siê to piek³o. Niemcy zaatakowali bombami burz¹cymi i zapalaj¹cymi. Ja gra³em z kolegami w pi³kê na po³o¿onym w s¹siedztwie boisku Kolejowego Przysposobienia Wojskowego. By³ tam wykopany schron przeciwlotniczy. Przykryty by³ grubymi podk³adami kolejowymi. Gdy zaczê³o siê bombardowanie pocz¹tkowo schowa³em siê w tym w³aœnie schronie. Gdy trochê ucich³o, czym prêdzej pobieg³em do schronu, który znajdowa³ siê tu¿ przy naszym domu, nie chcia³em, bowiem, aby mama niepokoi³a siê jeszcze o mnie. Wystarczy³o, ¿e dr¿a³a o ¿ycie mê¿a i córki, którzy w³aœnie przebywali w tym piekle. Mi³oœÌ do matki uratowa³a mi wówczas ¿ycie: Jedna z bomb spad³a tu¿ przy schronie, w którym by³em uprzednio. Wszyscy zginêli. Mieszkaliœmy w osiedlu kolejarskim niedaleko stacji, tu¿ przy rzeczce Uœcie.Bomby spowodowa³y po¿ary poci¹gów z amunicj¹, co spotêgowa³o detonacje.

Nalot spowodowaÂł duÂże straty, nasz dom byÂł czĂŞÂściowo zniszczony przez duÂżych rozmiarĂłw odÂłamek pocisku artyleryjskiego. Po szczĂŞÂśliwym powrocie ojca z pracy póŸnym wieczorem, pozabijaliÂśmy okna i drzwi deskami, spakowaliÂśmy najpotrzebniejsze rzeczy, zaÂładowaliÂśmy to wszystko na rower, jedyny wĂłwczas dostĂŞpny dla nas Âśrodek transportu i zdecydowaliÂśmy siĂŞ opuÂściĂŚ nasz dom i szukaĂŚ schronienia u chrzestnej matki mojej siostry, ktĂłra mieszkaÂła wraz z mĂŞÂżem na skraju miasta. Jej m¹¿ byÂł policjantem i pochodziÂł z WartosÂławia, rodzinnej wioski mego ojca. Na ten sam pomysÂł wpadli jeszcze inni znajomi naszych znajomych. ByÂło bardzo tÂłoczno, ale wydawaÂło siĂŞ nam bezpieczniej, niÂż w naszym domu przy wĂŞÂźle kolejowym. Naloty powtarzaÂły siĂŞ i w dniach nastĂŞpnych. 17 wrzeÂśnia natomiast do RĂłwnego wkroczyÂł nastĂŞpny sÂąsiad, sÂąsiad wschodni. M¹¿ chrzestnej mojej siostry przybiegÂł do domu bardzo zdenerwowany i powiedziaÂł: „DostaliÂśmy nó¿ w plecy”, przebraÂł siĂŞ w cywilne ubranie i uciekÂł z zamiarem przedostania siĂŞ za Bug, na teren zajĂŞty przez bardziej cywilizowanego wroga. Nie wiem, co siĂŞ z nim staÂło, czy udaÂło mu siĂŞ to, czy teÂż podzieliÂł los tysiĂŞcy innych polskich policjantĂłw w Katyniu.