Kiedy obywatele paùstw zwyciêskiej koalicji antyniemieckiej na Zachodzie radowali siê w maju 1945 r. z koùca wojny i zach³ystywali siê wolnoœci¹, Polacy - ich najwierniejsi sojusznicy - œnili na gruzach kraju o nowej wojnie, która zniesie sowieck¹ okupacjê i przyniesie Polsce pe³n¹ suwerennoœÌ. Wed³ug szacunkowych danych, od maja 1945 r. do 1956 r. na terenie Polski w walce z narastaj¹c¹ sowietyzacj¹ kraju zginê³o oko³o 100 tysiêcy ludzi. Mo¿na wiêc mówiÌ o prawdziwej, nigdy nienazwanej, wojnie o Polskê. Ta wojna obfitowa³a w dramatyczne wydarzenia, do dziœ nieznane szerszej opinii publicznej. Zaczê³a siê nie w maju 1945 r., lecz znacznie wczeœniej, gdy pierwsi sowieccy ¿o³nierze, w pogoni za Niemcami, przekroczyli wschodni¹ granicê Rzeczypospolitej.

Aneksja

StaÂło siĂŞ to w nocy z 3 na 4 stycznia 1944 r. W literaturze historycznej, takÂże tej naukowej, spotyka siĂŞ najczĂŞÂściej okreÂślenie "przekroczyli przedwojennÂą granicĂŞ Polski". Nie jedyny to przypadek niechlujstwa jĂŞzykowego, Âświadomie kreowanego przez powojennÂą, komunistycznÂą cenzurĂŞ w celu zamazania wÂłaÂściwego obrazu rzeczy. W styczniu 1944 r., w Âświetle prawa miĂŞdzynarodowego, Polska nie miaÂła Âżadnych "przedwojennych" i "powojennych" granic. ÂŻaden uznany traktat miĂŞdzynarodowy nie zmieniÂł naszych granic na wschodzie, ustanowionych i uznanych przez caÂły Âświat w latach 20. Chyba Âże historyk, operujÂący dziwacznym wyraÂżeniem o granicach "przedwojennych", uznaje miĂŞdzynarodowe znaczenie tajnego protokoÂłu sowiecko-niemieckiego z sierpnia 1939 r., nazwanego paktem Ribbentrop-MoÂłotow! Lub z peÂłnÂą powagÂą uznaje "wolĂŞ ludu" wyraÂżonÂą w zorganizowanych przez NKWD - na okupowanych polskich Kresach Wschodnich - "wyborach"!

Na zajmowanych wschodnich obszarach Rzeczypospolitej armia sowiecka zachowuje siê tak, jakby tam nigdy Polski nie by³o. Polacy traktowani s¹ jak obywatele Zwi¹zku Sowieckiego. Urz¹dza siê prawdziwe polowania na m³odych mê¿czyzn, by wcieliÌ ich do armii sowieckiej. Nikt ich nie pyta, kim s¹, nie maj¹ ¿adnych praw. Komendant Okrêgu Wileùskiego AK, pp³k Aleksander Krzy¿anowski "Wilk", meldowa³ dowódcy AK w sierpniu 1944 r.: "Sowiety wywieŸli ju¿ na wschód kilkanaœcie tysiêcy mê¿czyzn w wieku od 18 do 50 lat i dalej na gwa³t wywo¿¹, a ostatnio tak¿e kobiety. Postawa ludnoœci oporna, ale bezskuteczna. Konieczna interwencja zagraniczna, bo inaczej przy takim tempie wywo¿enia nie zostanie tu do zimy ¿aden obywatel Rzeczpospolitej".

Dywizje NKWD, wkraczaj¹ce za oddzia³ami frontowymi, atakuj¹ oddzia³y Armii Krajowej, rozbrajaj¹ je, ¿o³nierze i oficerowie wywo¿eni s¹ do obozów przejœciowych, potem na wschód, znanym sybirskim szlakiem polskich zes³aùców. Siedem tysiêcy oficerów i ¿o³nierzy wileùskich i nowogródzkich brygad AK, którzy w ramach akcji "Ostra Brama" (czêœÌ wielkiej operacji "Burza" - planowanego od pocz¹tku wojny powstania narodowego) wspólnie z armi¹ sowieck¹ zdobywali Wilno, wiêzieni s¹ w Miednikach Królewskich, sk¹d zostan¹ wywiezieni do Ka³ugi. Ich dowódca, pp³k Aleksander Krzy¿anowski "Wilk", zosta³ równie¿ wywieziony na wschód. Ucieka stamt¹d. Ponownie aresztowany w Warszawie, zostanie zamêczony w ubeckim wiêzieniu. To by³, niestety, typowy los oficera wiernego przysiêdze, wiernego Rzeczypospolitej. To wszystko dzieje siê za cichym przyzwoleniem naszych "aliantów", którzy ju¿ podjêli decyzje w sprawie Polski, nie informuj¹c o tym legalnych w³adz Rzeczypospolitej! Ka¿de oœwiadczenie polskiego rz¹du w sprawie nienaruszalnoœci terytorialnej paùstwa polskiego i jego suwerennoœci staje siê w tej sytuacji niewygodne politycznie dla aliantów, którzy zaczynaj¹ snuÌ plany "polskiego rz¹du jednoœci" pod kuratel¹ Stalina, by pozbyÌ siê w oczach opinii publicznej swoich krajów zobowi¹zaù wobec k³opotliwego sojusznika. Naiwny politycznie ekspremier Stanis³aw Miko³ajczyk doskonale nada siê do tego scenariusza. Premier Winston Churchill wytyka³ póŸniej Polakom "brak realizmu" w tamtym okresie. Prezydent USA Franklin Delano Roosevelt stawia³ sprawê wprost: Drugiego dnia konferencji ja³taùskiej (5 II 1945 r.) powie, ¿e interesuje go powo³anie rz¹du polskiego, bez wzglêdu na jego legalnoœÌ. Tak jakby rz¹du polskiego nie by³o!

Nowa okupacja

5 stycznia 1944 r., natychmiast po wkroczeniu armii sowieckiej na ziemie polskie, rz¹d polski z³o¿y³ deklaracjê w sprawie nienaruszalnoœci granicy wschodniej Paùstwa Polskiego i przywrócenia polskiej administracji na terenach wyzwolonych od Niemców. Kilka dni póŸniej Sowieci odrzucili tê deklaracjê pod pretekstem, i¿ jesieni¹ 1939 r. "bia³oruska i ukraiùska wiêkszoœÌ ludnoœci tych ziem wypowiedzia³a siê za ich przy³¹czeniem do Zwi¹zku Sowieckiego"! Teraz czekali na reakcjê aliantów. By³a taka, jak oczekiwali, czyli ¿adna. Zareagowa³ natomiast kolaborancki twór Stalina, tzw. Krajowa Rada Narodowa, nie maj¹ca ¿adnej delegacji do wystêpowania w imieniu Narodu Polskiego. "Zaakceptowa³a" stalinowskie plany aneksji ziem polskich.

Nic siê nie zmienia w zachowaniu Sowietów tak¿e wtedy, gdy ich armia wkracza w "nowe", wyznaczone w tajnych, nielegalnych porozumieniach, granice Polski. Rz¹d polski alarmowany jest dramatycznymi meldunkami, sk³adanymi przez ró¿nych przedstawicieli w³adz cywilnych Delegatury Rz¹du na Kraj oraz przez dowódców oddzia³ów Armii Krajowej i innych polskich formacji zbrojnych. Jasne siê staje, ¿e nie chodzi tylko o aneksjê ziem wschodnich, lecz o trwa³e podporz¹dkowanie Polski Sowietom - przy pomocy kolaborantów. Operacja zniewolenia odbywa siê pod szczytnymi has³ami. Sowiecka propaganda unika szokowania Polaków zbyt jasnym stawianiem sprawy. Na polecenie Stalina nowa partia komunistyczna w Polsce bêdzie siê nazywa³a Polsk¹ Parti¹ Robotnicz¹, a zniewolenie pokrywane jest has³ami nie "œwiatowej rewolucji", jak w roku 1920, lecz has³ami "demokracji" i przeciwstawienia siê "sanacji" oraz "reakcji". Wszystko dla dobra "ludu".

Operacja "Burza" za³amuje siê na skutek jawnie wrogiej postawy wojsk sowieckich wobec ujawniaj¹cych siê oddzia³ów AK. Dramat prze¿ywa powstaùcza Warszawa i te oddzia³y polskie, które próbuj¹ jej przybywaÌ z odsiecz¹. Natrafiaj¹ na sowiecki kordon! Dowódca AK wydaje 1 wrzeœnia 1944 r. instrukcjê dla dowódców poszczególnych okrêgów: "Oddzia³y po walce zgrupowaÌ obronnie, aby nie pozwoliÌ na rozbrojenie i podstêpne aresztowanie przez Sowiety (...). Nie wystêpowaÌ zaczepnie i nie prowokowaÌ Sowietów. W razie przemocy przys³uguje wam prawo do obrony. Na propozycje sowieckie prowadzenia wspólnej walki przeciwko Niemcom godziÌ siê na podporz¹dkowanie taktyczne, lecz nigdy nie na organizacyjne. Nie daÌ siê podstêpnie aresztowaÌ". Tak wygl¹da³o "wyzwolenie" Polski przez "sojusznika naszych sojuszników".
16 marca 1944 r. Rada Komisarzy Ludowych Zwi¹zku Sowieckiego utworzy³a armiê polsk¹ w Sowietach, przekszta³caj¹c dotychczasowy 1. Korpus. Trzeba po raz kolejny przypomnieÌ, ¿e ¿o³nierze tego "ludowego" wojska mieli niewiele wspólnego ze swymi dowódcami - oficerami sowieckimi, politrukami lub rodzimymi kolaborantami, najczêœciej skompromitowanymi, by³ymi oficerami Wojska Polskiego takimi jak zdegradowany przed wojn¹ genera³ Micha³ £y¿wiùski (znany pod nazwiskiem ¯ymierski) czy pu³kownik Zygmunt Berling. Masy ¿o³nierskie to byli Polacy wywiezieni podczas wojny w g³¹b Zwi¹zku Sowieckiego; ci, którzy nie zd¹¿yli do armii gen. W³adys³awa Andersa. W wielu relacjach podkreœla siê, ¿e czekali tylko na w³aœciwy moment, by wypowiedzieÌ pos³uszeùstwo politrukom. Wielu z nich dezerterowa³o potem do leœnych oddzia³ów antykomunistycznej konspiracji zbrojnej. Tym ludziom nale¿y siê tak¿e sprawiedliwoœÌ.

PowrĂłt do lasu

Ujawniaj¹ce siê podczas operacji "Burza" oddzia³y AK wracaj¹ - wobec represji sowieckich - ponownie do konspiracji. Stefan Korboùski, pe³ni¹cy obowi¹zki Delegata Rz¹du RP na Kraj (po aresztowaniu przez NKWD wicepremiera Stanis³awa Jankowskiego), depeszowa³ 26 kwietnia 1945 r. do Londynu: "Rozpoczê³a siê pacyfikacja powiatów Garwolin, £uków, Lubartów i ZamoœÌ. Wojska sowieckie otaczaj¹ wsie i wszystkich mê¿czyzn, prócz nieletnich i starców, wywo¿¹ na wschód. Aresztowania obliczone na kilkanaœcie tysiêcy wywo³a³y masow¹ wêdrówkê do lasu i tworzenie siê dzikich, uzbrojonych oddzia³ów, które atakowane broni¹ siê. Lasy bombardowane s¹ przez lotnictwo sowieckie". Wœród meldunków zwraca uwagê sw¹ drastycznoœci¹ doniesienie komendanta obwodu Miùsk Mazowiecki AK: "Obecnie w obozie [NKWD w Rembertowie] umiera z g³odu 13-15 osób dziennie. Cia³a chowane s¹ w lesie, na mogi³ach sadzi siê drzewa, by nie by³o œladu. Porucznik Borowski podaje sposób 'badaù' w NKWD na Pradze. Badany stoi nago w piwnicy, po kolana w wodzie. Przystawia mu siê w odleg³oœci 3 cm od oka prêt ¿elazny ostro zakoùczony, by siê nie schyla³, i bije prêtami metalowymi, owiniêtymi drutem, po karku, plecach i nogach - a¿ do utraty przytomnoœci". Niebawem te sowieckie "wynalazki" przejmie rodzima ¿ulia z UB. Dodajmy, ¿e meldunek z Miùska Mazowieckiego wys³any by³ w poniedzia³ek, 25 czerwca 1945 r., dzieù po niedzielnej defiladzie zwyciêstwa w Moskwie, gdzie Polaków "reprezentowali" m.in. przedwojenny sowiecki agent Boles³aw Bierut i eksgenera³ Micha³ £y¿wiùski vel ¯ymierski vel "Rola". Cztery dni po tym jak sowiecki "s¹d" wyda³ "wyrok" na szesnastu przywódców Polskiego Paùstwa Podziemnego.

Za SprawĂŞ

Szacuje siê, ¿e bezpoœrednio po zakoùczeniu wojny w polskich lasach przebywa ponad 30 tysiêcy oficerów i ¿o³nierzy AK oraz formacji narodowych, zorganizowanych w oddzia³y partyzanckie, oczekuj¹cych na zmianê sytuacji politycznej. Oddzia³y te prowadz¹ ograniczone akcje przeciwko NKWD-UB i KBW, bior¹ w obronê ludnoœÌ z pacyfikowanych wsi, prowadz¹ akcje propagandowe, dozbrajaj¹ siê i organizuj¹ siê z myœl¹ o tym, by zasiliÌ szeregi Wojska Polskiego, gdy na skutek zmian politycznych odrodzi siê ono jako polska si³a zbrojna, bez obcych "sowietników". Niektóre oddzia³y organizowane s¹ w taki sposób, by poszczególne pododdzia³y sta³y siê, jako kadrówka, zaczynem wiêkszych formacji.
Paradoksalne jest to, ¿e rozkaz dowódcy AK, gen. Leopolda Okulickiego "NiedŸwiadka", rozwi¹zuj¹cy Armiê Krajow¹ (19 I 1945 r.) w gruncie rzeczy dok³adnie definiowa³ przyczyny, dla których kontynuacja walki jest niezbêdna: "Polska, wed³ug rosyjskiej recepty, nie jest t¹ Polsk¹, o któr¹ bijemy siê szósty rok z Niemcami, dla której pop³ynê³o morze krwi polskiej (...). Obecne zwyciêstwo sowieckie nie koùczy wojny. Nie wolno nam ani na chwilê traciÌ wiary, ¿e wojna ta skoùczyÌ siê mo¿e jedynie zwyciêstwem s³usznej Sprawy". Genera³ rozwi¹zywa³ AK, by daÌ dowódcom swobodê wyboru nowych form organizacyjnych powstaj¹cej drugiej konspiracji niepodleg³oœciowej. Sam nie zamierza³ równie¿ rezygnowaÌ z dalszej walki. W zachowanym liœcie z 15 lutego 1945 r. do swego zastêpcy, gen. Augusta Emila Fieldorfa ("Do obywatela 'Nila'"), pisa³: "S³awetn¹ decyzjê z Ja³ty znam. Przewidujê, ¿e mimo protestu naszego Rz¹du, Sowietom uda siê wci¹gn¹Ì do wspó³pracy z ich 'polskim' rz¹dem czêœÌ kó³ politycznych Kraju w takim stopniu, ¿e Anglosasi uwa¿aÌ bêd¹ wszystko w porz¹dku i ten rz¹d uznaj¹. Bêdzie to wielki krok do wyra¿enia 'woli narodu' ¿ycia w ramach ZSRS. D¹¿ê tutaj do zrealizowania niezale¿nego od sowieckiej woli polskiego oœrodka dyspozycyjnego, który tu na miejscu, w Kraju, wzi¹³by na siebie obowi¹zek prowadzenia walki o woln¹ Polskê. Wydaje mi siê, ¿e mi siê to uda". Nie uda³o siê. Miesi¹c póŸniej genera³ zostanie podstêpnie aresztowany, "os¹dzony" w Moskwie wraz z innymi polskimi przywódcami, wreszcie zamordowany w moskiewskim wiêzieniu.

Mamy milczeĂŚ?

Szczególnie dobitnie przedstawi³ powody, dla których walka musi byÌ kontynuowana, mjr Zygmunt Szendzielarz "£upaszko", dowódca ocalonej z Wileùszczyzny kadrowej 5. Brygady AK. W ulotce - wydanej w marcu 1946 r., przed wyruszeniem oddzia³ów do walki z pomorsk¹ NKWD-UB - pisa³: "Rodacy! Nie mamy ani prasy w³asnej, ani wolnoœci s³owa, ani wolnoœci zebraù, ani prawa wi¹zania siê w stronnictwa polityczne. Jesteœmy wiêc pozbawieni wszystkich dobrodziejstw demokracji! Jednopartyjne rz¹dy komunistyczne bior¹ myœl w obcêgi, pozbawiaj¹ cz³owieka woli, przywi¹zaù, umi³owaù - tych najistotniejszych cech cz³owieczeùstwa - i czyni¹ z niego pozbawionego ducha i serca robota. Gdy chodzi o Naród - ten wtedy zatraca w³asne oblicze i przestaje istnieÌ! Mamy milczeÌ?! Mamy¿ poddaÌ siê gwa³towi, zadawanemu obc¹, zbrodnicz¹ rêk¹?! Mamy¿ pod groŸb¹ obcych bagnetów wyrzec siê prawa stanowienia o sobie?! Mamy¿ wyrzec siê ducha, serca i zaprzeÌ siê wiary?! Nigdy! Je¿eli zdrajcom, jurgieltnikom moskiewskim podoba siê to wszystko - niech siê wynosz¹ do Moskwy! Na ich niecn¹ robotê mamy jedn¹ odpowiedŸ: Nigdy! Za zbrodnie dokonywane na Narodzie polskim, za wiêzienie, rozstrzeliwanie i wieszanie najlepszych synów Narodu, za konszachty z Moskw¹, za rozbiór Polski - œmierÌ zdrajcom! Sumienie Narodu - to my! Wyrazem jego buntu przeciw przemocy - my! Narzêdziem sprawiedliwej kary - my! Dzieù zap³aty za zbrodnie ju¿ siê rozpocz¹³. Niech ¿yje wolna, demokratyczna Polska!".
W innej ulotce, jakby odpowiadaj¹c na propagandow¹ kampaniê komunistów, skierowan¹ przeciwko partyzantce antykomunistycznej, pisa³: "Nie jesteœmy ¿adn¹ band¹, jak nas nazywaj¹ zdrajcy i wyrodni synowie naszej Ojczyzny. My jesteœmy z miast i wiosek polskich. Niejeden z Waszych ojców, braci i kolegów jest z nami. My walczymy za œwiêt¹ Sprawê, za woln¹, niezale¿n¹, sprawiedliw¹ i prawdziwie demokratyczn¹ Polskê! Niech ¿yje wolnoœÌ i braterstwo. Precz ze zdrajcami, którzy zaprzedali Kraj i Naród Polski Sowietom!".

Polskie kalkulacje

Bardzo czĂŞsto pokazuje siĂŞ obecnie oddziaÂły powojennej, drugiej konspiracji niepodlegÂłoÂściowej, w sposĂłb skrajny: albo czarnymi kolorami - jako wojsko "zbandycone" i zdezorientowane, albo w sposĂłb wyidealizowany - jako gromady straceĂącĂłw, ktĂłrzy postanowili umrzeĂŚ za PolskĂŞ, choĂŚ wiedzieli, Âże ich walka nie ma Âżadnych szans powodzenia. Ani jeden, ani drugi obraz nie jest prawdziwy. W rzeczywistoÂści polska konspiracja antykomunistyczna opieraÂła siĂŞ na racjonalnych przesÂłankach.

Po pierwsze, wydawa³o siê, i¿ okupacja sowiecka jest stanem przejœciowym. Polska by³a wszak aliantem zwyciêskiej koalicji! Polska jako pierwsza przeciwstawi³a siê Niemcom i ogromnym wysi³kiem stworzy³a czwart¹ pod wzglêdem liczebnoœci si³ê zbrojn¹ w tej wojnie. We wrzeœniu 1939 r. zmobilizowaliœmy do walki oko³o miliona ¿o³nierzy. Znaczna ich czêœÌ ewakuowa³a siê do Francji i W. Brytanii, tworz¹c regularne Wojsko Polskie, podporz¹dkowane w³adzom RP na uchodŸstwie. Po reorganizacji w W. Brytanii i Palestynie powsta³y znacz¹ce militarnie Polskie Si³y Zbrojne na Zachodzie. Po zawarciu uk³adu polsko-sowieckiego w lipcu 1941 r., powsta³a Armia Polska w ZSRS, która po ewakuacji na Bliski Wschód po³¹czy³a siê z oddzia³ami polskimi na Œrodkowym Wschodzie, tworz¹c Armiê Polsk¹ na Wschodzie, z której powstanie II Korpus Polski. W okupowanym kraju, w warunkach konspiracji, zorganizowano ogromne podziemne wojsko, które wch³ania³o wiêkszoœÌ organizacji konspiracyjnych, lojalnych wobec legalnego rz¹du RP. Armia Krajowa liczy³a oko³o 300 tysiêcy ludzi, Polskie Si³y Zbrojne na Zachodzie niemal tyle samo, a w Sowietach, podporz¹dkowane organizacyjnie komunistom, pod koniec wojny mia³y oko³o 400 tysiêcy ludzi. Jaki naród - wykrwawiony podczas wojny i okupacji, doœwiadczony przez politykê eksterminacyjn¹ dwu okupantów - wystawi³ w ekstremalnie trudnych organizacyjnie warunkach milionow¹ armiê? Wydawa³o siê nieprawdopodobne, by w tej sytuacji Zachód na dobre nas opuœci³.
Po drugie, polskie nadzieje zwi¹zane by³y z niektórymi zapisami ja³taùskimi o "silnej Polsce". W³adze polskie na uchodŸstwie pogodzi³y siê w pewnym momencie, choÌ z wielkim bólem, z aneksj¹ Kresów - w zamian za rekompensatê w postaci ziem zachodnich. Jeszcze 13 lutego 1945 r. premier Tomasz Arciszewski odrzuca dyktat ja³taùski, stwierdzaj¹c, ¿e nie zobowi¹zuje on ani Rz¹du RP, ani Narodu Polskiego. "Oderwanie od Polski wschodniej po³owy jej terytorium przez narzucenie tzw. linii Curzona jako granicy polsko-sowieckiej, Naród Polski przyjmuje jako nowy rozbiór Polski, tym razem dokonany przez sojuszników". Ju¿ jednak 21 lutego Rada Jednoœci Narodowej, parlament Polski podziemnej, uznaje dyktat, mimo ¿e jego warunki oznaczaj¹ dla Polski "nowe, niezmiernie ciê¿kie i krzywdz¹ce ofiary". 15 kwietnia 1945 r. Stanis³aw Miko³ajczyk oœwiadcza: "Aby unikn¹Ì wszelkich w¹tpliwoœci co do mego stanowiska, pragnê oœwiadczyÌ, ¿e przyjmujê decyzje powziête na Krymie, dotycz¹ce przysz³oœci Polski, jej suwerennej, niezale¿nej pozycji i utworzenia tymczasowego rz¹du, maj¹cego reprezentowaÌ jednoœÌ narodow¹". I to by³a istota sprawy. RatowaÌ, co siê da. BraÌ za dobr¹ monetê zapisy ja³taùskie w sprawie "silnej Polski" i staraÌ siê je wyegzekwowaÌ z pomoc¹ Zachodu. Wszak innej drogi i tak nie ma. RatowaÌ przede wszystkim suwerennoœÌ kraju. Leœna armia partyzancka nie by³a armi¹ straceùców. Mia³a byÌ argumentem w tych kalkulacjach. Mia³a podtrzymaÌ ducha wolnoœci i zahamowaÌ proces sowietyzacji Polski.
Niestety, wybory, w ktĂłrych pokÂładano najwiĂŞksze nadzieje, zostaÂły w styczniu 1947 r. sfaÂłszowane przez sowieckich "specjalistĂłw". Tak zwany Tymczasowy RzÂąd JednoÂści Narodowej okazaÂł siĂŞ listkiem figowym, formÂą przejÂściowÂą do Polski sowieckiej. SpeÂłniÂł podwĂłjnÂą rolĂŞ: pozwoliÂł komunistom przygotowaĂŚ siĂŞ do przejĂŞcia peÂłni wÂładzy w kraju i umoÂżliwiÂł "aliantom" zrĂŞczne wycofanie siĂŞ z uznania legalnego rzÂądu RP na uchodÂźstwie.

NIE jak Niepodleg³oœÌ
Powojenna, antykomunistyczna konspiracja byÂła zarĂłwno cywilnym, jak i zbrojnym ruchem oporu. ByÂła kontynuacjÂą walki prowadzonej w okresie wojennej okupacji niemiecko-sowieckiej. UznawaÂła w wiĂŞkszoÂści zwierzchnictwo legalnych wÂładz RP na uchodÂźstwie.

Ju¿ w okresie wojny (wiosn¹ 1944 r.), na rozkaz dowódcy AK, powsta³a kadrowa organizacja wojskowa NIE (Niepodleg³oœÌ) do walki o niepodleg³oœÌ Polski zajmowanej przez komunistów. Z koùcem wojny (w maju 1945 r.) zosta³a rozwi¹zana, zast¹pi³a j¹ Delegatura Si³ Zbrojnych na Kraj (DSZ). W³adze polskie na uchodŸstwie uzna³y, ¿e zamiast walki zbrojnej - której szanse w nowej sytuacji oceniono jako niewielkie - nale¿y organizowaÌ dzia³alnoœÌ cywiln¹, opór spo³eczny. Po rozwi¹zaniu DSZ powsta³o Zrzeszenie WolnoœÌ i Niezawis³oœÌ (WiN) - najwiêksza z powojennych organizacji niepodleg³oœciowych.

Oddzia³y leœne nie zaprzesta³y jednak walki zbrojnej, wspomagaj¹c dzia³ania opozycji politycznej skupionej wokó³ Stanis³awa Miko³ajczyka oraz inne formy oporu, takie jak propaganda i ma³y sabota¿. Szczególnym zjawiskiem tych lat by³ masowy opór m³odzie¿y. W latach 1945-1956 dzia³a³o w Polsce ponad 950 [!] antykomunistycznych organizacji m³odzie¿owych - studenckich, uczniowskich, harcerskich - powstaj¹cych spontanicznie jako manifestacja przeciwko zniewoleniu kraju. Zachêt¹ do takich dzia³aù by³y prowokacyjne zachowania w³adzy komunistycznej wobec spo³eczeùstwa (np. zakaz œwiêtowania 3 Maja w roku 1946), wielkie zgromadzenia m³odzie¿y (np. zjazd w Szczecinie w kwietniu 1946 r.) czy dzia³ania przeciwko ruchowi m³odzie¿owemu (likwidacja dru¿yn starszoharcerskich). Tysi¹ce m³odych ludzi, czêsto nastoletnich, siedzia³o w tamtych czasach w wiêzieniach, co by³o zjawiskiem bezprecedensowym w historii Polski.
AK zrodziÂła nie tylko NIE, DSZ czy WiN, takÂże inne organizacje nowej konspiracji, m.in. Konspiracyjne Wojsko Polskie, Ruch Oporu AK i wiele samodzielnych, mniejszych organizacji, ktĂłre w nazwie bÂądÂź w programie dziaÂłania nawiÂązywaÂły do wojennej tradycji Wojska Polskiego w konspiracji.

Podziemie narodowe reprezentowane byÂło przez Narodowe SiÂły Zbrojne, NarodowÂą OrganizacjĂŞ WojskowÂą i Narodowe Zjednoczenie Wojskowe.

Powszechnymi formami walki nowego podziemia niepodleg³oœciowego by³y akcje ekspropriacyjne na obiekty paùstwowe, maj¹ce na celu utrzymanie i wzmocnienie oddzia³ów, likwidacja placówek UB i rozbrajanie posterunków MO, rozbijanie wiêzieù i uwalnianie wiêŸniów, likwidacja najgorliwszych dzia³aczy komunistycznych i konfidentów bezpieki. W odniesieniu do funkcjonariuszy UB obowi¹zywa³a zasada, ¿e s¹ to przedstawiciele policji politycznej obcego paùstwa i nale¿y ich, po zidentyfikowaniu, na miejscu likwidowaÌ. Takie by³y logiczne nastêpstwa uznania zwierzchnictwa sowieckiego za now¹ formê okupacji.

Polska podziemna
Powstaje na nowo, tak jak za czasów okupacji, Polska podziemna. Nie tylko oddzia³y i organizacje zbrojne czy sabota¿owe, lecz tak¿e - z³o¿ony z przedstawicieli ró¿nych stronnictw politycznych, którym komuniœci zakazali dzia³alnoœci - Komitet Porozumiewawczy Organizacji Polski Podziemnej. Komitet opracowa³ dla zagranicy "Memoria³ do ONZ", charakteryzuj¹cy sytuacjê polityczn¹ Polski i zagro¿enie wolnego œwiata przez komunizm.
Oblicza siĂŞ, Âże pod koniec roku 1945 polskie podziemie niepodlegÂłoÂściowe liczyÂło okoÂło 80 tysiĂŞcy ludzi!

W³adze komunistyczne zastosowa³y wobec podziemia masowy terror, skierowany tak¿e przeciwko tym wszystkim, którzy w jakikolwiek sposób wspomagali dzia³ania niepodleg³oœciowe. Zdarza³o siê, ¿e wojskowe s¹dy rejonowe skazywa³y na 10 lat wiêzienia osoby, które przyjê³y i nakarmi³y patrol oddzia³u leœnego w swoim domu! Powszechny terror, wzorowany na praktykach ze Zwi¹zku Sowieckiego, mia³ na celu ca³kowite rozbicie solidarnoœci spo³ecznej, wzbudzenie wzajemnej nieufnoœci, sk³onienie do kolaboracji z w³adz¹ i zaniechanie wszelkiej dzia³alnoœci ze wzglêdu na groŸbê represji wobec najbli¿szych. Masowe akcje pacyfikacyjne prowadzi³y grupy operacyjne UB, wspomagane przez "konsultantów" sowieckich, oraz specjalna formacja powo³ana do walki z podziemiem niepodleg³oœciowym - Korpus Bezpieczeùstwa Publicznego. Aresztowanych przywódców organizacji podziemnych poddawano okrutnym przes³uchaniom, mordowano lub skazywano w procesach politycznych na œmierÌ lub wieloletnie wiêzienie. Zamordowanych chowano w nieznanych miejscach. Mogli byÌ groŸni dla komunistów tak¿e po œmierci! Oko³o roku 1948 podziemie zbrojne jako zjawisko masowe zosta³o rozbite, jednak poszczególne ma³e oddzia³y przetrwa³y a¿ do drugiej po³owy lat 50. W œwiadomoœci spo³eczeùstwa polskiego przetrwa³y jako mit, legenda - inspiruj¹ce w póŸniejszych czasach do staraù o suwerennoœÌ kraju.

PamiĂŞĂŚ
Maj roku 1945 nie by³ koùcem wojny dla Polski. Dla wielu wybitnych oficerów i ¿o³nierzy Niepodleg³ej wojna trwa³a 10 lat, a nawet wiêcej. Nie mo¿na o tym zapominaÌ przy takiej okazji jak uroczystoœci 60-lecia zakoùczenia II wojny œwiatowej. Historia nie zna sprawiedliwoœci, ale - jak pisa³ poeta - "Jeœli komu droga otwarta do nieba, tym, co s³u¿¹ OjczyŸnie. W¹tpiÌ nie potrzeba". Trzeba przechowywaÌ pamiêÌ o tych, którzy nigdy nie zw¹tpili. Trzeba ich pamiêÌ chroniÌ przed tymi, którzy do dziœ powtarzaj¹ tezy komunistycznej propagandy o "bandytach" i o "mordach". Trzeba przypominaÌ nieustannie s³owa zamordowanego genera³a, ¿e Polska roku 1945 nie by³a t¹ Polsk¹, o któr¹ przez szeœÌ lat bili siê najlepsi synowie Ojczyzny i za któr¹ przelano morze krwi. Historia nie odchodzi, jest w nas. Wa¿ne, by jej obraz by³ prawdziwy i nacechowany serdecznym, wspó³czuj¹cym zrozumieniem sytuacji tych, którzy samotnie umierali za woln¹ Polskê w piwnicach Mokotowa i w katowniach UB. Wa¿ne, by pielêgnowaÌ poczucie dumy i godnoœci narodowej, by tamta walka nie posz³a na marne.