[Schwiebus.pl - ¦wiebodzin na starych kartach pocztowych, stare pocztówki, widokówki, kartki pocztowe]
Google
szukaj:
Menu g³ówne
strona g³ówna
strona artyku³ów
strona newsów
forum
ksiêga go¶ci
katalog stron
family tree
schwiebus.2002
schwiebus.2004
Ostatnio dodane
Zamkniêty o³tarz
Sukiennik ¶wieb...
Portret miasta ...
Podró¿e Pekaesem ...
Spod przymkniêtych ...
Los Sióstr ze Schwiebus
Tajemnice ...
Boromeuszki cd.
Historia zmian..
Sala Gotycka
Wernhera ¶cie¿kami
Kreatywni inaczej ..
Od legendy do ..
¦wiebodziñska legenda
Inskrypcja z 1735
Jakub Schickfus
Obrazki z przesz³o¶ci
Publikacje..
¦wiebodziñskie lecznictwo
Szpital
Wokó³ Ratusza
Odkrycie krypty
Bibliografia
Plac w przebudowie
Najazd na Ratusz
Dekret mianowania
Nowa twarz rynku
Na bruk nie wjedziesz
Odnówmy kamienice
Konsultacje
Hubertus Gabriel
Robert Balcke
Ruch wokó³ ratusza
Czasowy zarz±d
Przesiedleñcy 1945
Izba pami±tek
Wiekowe znaleziska
Spór wokó³ ratusza
Co dalej ze starówk±?
Granit pod ratuszem
Kronika Schickfusa
Pocz±tki - podsumowanie
Pocz±tki o¶wiaty
Najazd Zb±skiego
Maciej Kolbe
¦wiebodziñska "Solidarno¶æ"
Szcz±tki ¶w. Jerzego
Pieni±dze na ratusz
Pocz±tki o¶wiaty
Granit w ¶ródm..
Sulechów retro
Nowy Rok
¯ycie religijne
Odpolitycznianie ...
Ulice do poprawki
Wie¿a Bismarcka
Ko¶ció³ pw. ¶w. M.A.
Ko¶ció³ pw. N.M.P. K.P.
Zamek ...
Eberhard Hilscher
Baron J.H. v. Knigge
Z ¿ycia mieszczan
¦wiadectwo urodzenia
Sukiennictwo w dziejach
¯ary inwestuj± w starówkê
Strajk w Lubogórze w 1981 r.
Pocz±tki edukacji szkolnej
Pierwsze, szkolne lata
Kresy
Koniec niemieckiego panowania
Dramatyczne wydarzenia
Historyczne pocz±tki
Ratusz siê sypie
Schwiebüssen Schwibus
Dialog a badania arche
Unikalne Cmentarzyska
100 lat temu - 1904 r.
100 lat temu - 1902 r.
Aktualizacje
Ogólniak
Cmentarz miejski
Dekomunizacja ulic
PKP chce likwidowaæ..
Przesiedleñcy 1945
100 lat temu - 1906 r.
Spu¶cizna po Hilscherze
Dworzec z horroru
Piszczyñski Zenon
M. v. Knobelsdorff
Archeologia okolic
J.K. Sobociñski
Katalog C&Co.™
A.D. 2012
zbiór w³asny
katalog ulic
ostatnio dodane

2012-04-15
C&Co.™ 1208
C&Co.™ 1207
C&Co.™ 1206
C&Co.™ 1205
C&Co.™ 1204
C&Co.™ 1203
C&Co.™ 1202
C&Co.™ 1201
2012-04-05
C&Co.™ 1200
C&Co.™ 1199
C&Co.™ 1198
C&Co.™ 1197
C&Co.™ 1196
C&Co.™ 1195
C&Co.™ 1194
C&Co.™ 1193
C&Co.™ 1192
C&Co.™ 1191
C&Co.™ 1190
2012-03-30
C&Co.™ 1189
C&Co.™ 1188
C&Co.™ 1187
C&Co.™ 1186
C&Co.™ 1185
C&Co.™ 1184
C&Co.™ 1183
C&Co.™ 1182
C&Co.™ 1181
C&Co.™ 1180
C&Co.™ 1179
C&Co.™ 1178
C&Co.™ 1177
C&Co.™ 1176
C&Co.™ 1175
C&Co.™ 1174
C&Co.™ 1173
C&Co.™ 1172
C&Co.™ 1171
C&Co.™ 1170
C&Co.™ 1169
C&Co.™ 1168
C&Co.™ 1167
2012-03-22
C&Co.™ 1166
C&Co.™ 1165
C&Co.™ 1164
C&Co.™ 1163
C&Co.™ 1162
C&Co.™ 1161
C&Co.™ 1160
C&Co.™ 1159
C&Co.™ 1158
C&Co.™ 1157
C&Co.™ 1156
C&Co.™ 1155
C&Co.™ 1154
C&Co.™ 1153
C&Co.™ 1152
C&Co.™ 1151
C&Co.™ 1150
2012-03-12
C&Co.™ 1149
C&Co.™ 1148
C&Co.™ 1147
C&Co.™ 1146
C&Co.™ 1145
C&Co.™ 1144
C&Co.™ 1143
C&Co.™ 1142
C&Co.™ 1141
C&Co.™ 1140
C&Co.™ 1139
C&Co.™ 1138
C&Co.™ 1137
C&Co.™ 1136
C&Co.™ 1135
C&Co.™ 1134
C&Co.™ 1133
C&Co.™ 1132
C&Co.™ 1131
C&Co.™ 1130
C&Co.™ 1129
C&Co.™ 1128
C&Co.™ 1127
C&Co.™ 1126
C&Co.™ 1125
2012-03-03
C&Co.™ 1124
C&Co.™ 1123
C&Co.™ 1122
C&Co.™ 1121
C&Co.™ 1120
C&Co.™ 1119
2012-02-27
C&Co.™ 1118
C&Co.™ 1117
C&Co.™ 1116
2012-02-26
C&Co.™ 1115
C&Co.™ 1114
C&Co.™ 1113
C&Co.™ 1112
C&Co.™ 1111
C&Co.™ 1110
2012-02-25
C&Co.™ 1109
C&Co.™ 1108
C&Co.™ 1107
C&Co.™ 1106
C&Co.™ 1105
C&Co.™ 1104
C&Co.™ 1103
C&Co.™ 1102
C&Co.™ 1101
C&Co.™ 1100
2012-02-19
C&Co.™ 1099
C&Co.™ 1098
C&Co.™ 1097
C&Co.™ 1096
C&Co.™ 1095
2012-02-17
C&Co.™ 1094
C&Co.™ 1093
C&Co.™ 1092
C&Co.™ 1091
C&Co.™ 1090
C&Co.™ 1089
C&Co.™ 1088
C&Co.™ 1087
C&Co.™ 1086
C&Co.™ 1085
2012-02-13
C&Co.™ 1084
C&Co.™ 1083
C&Co.™ 1082
2012-02-12
C&Co.™ 1081
C&Co.™ 1080
C&Co.™ 1079
C&Co.™ 1078
C&Co.™ 1077
C&Co.™ 1076
C&Co.™ 1075
C&Co.™ 1074
C&Co.™ 1073
C&Co.™ 1072
2012-02-11
C&Co.™ 1071
C&Co.™ 1070
C&Co.™ 1069
C&Co.™ 1068
C&Co.™ 1067
C&Co.™ 1066
C&Co.™ 1065
C&Co.™ 1064
C&Co.™ 1063
C&Co.™ 1062
C&Co.™ 1061
Katalog C&Co.™
A.D. 2007
2007-03-12
C&Co.™ 1057
C&Co.™ 1056
C&Co.™ 1055
C&Co.™ 1054
C&Co.™ 1053
C&Co.™ 1052
C&Co.™ 1051
2007-03-11
C&Co.™ 1050
C&Co.™ 1049
C&Co.™ 1048
C&Co.™ 1047
C&Co.™ 1046
C&Co.™ 1045
C&Co.™ 1044
C&Co.™ 1043
C&Co.™ 1042
C&Co.™ 1041
C&Co.™ 1040
C&Co.™ 1039
C&Co.™ 1038
C&Co.™ 1037
C&Co.™ 1036
C&Co.™ 1035
C&Co.™ 1034
C&Co.™ 1033
C&Co.™ 1032
C&Co.™ 1031
C&Co.™ 1030
C&Co.™ 1029
C&Co.™ 1028
C&Co.™ 1027
C&Co.™ 1026
C&Co.™ 1025
C&Co.™ 1024
C&Co.™ 1023
C&Co.™ 1022
C&Co.™ 1021
C&Co.™ 1020
C&Co.™ 1019
C&Co.™ 1021
C&Co.™ 1020
C&Co.™ 1019
C&Co.™ 1018
2007-03-08
C&Co.™ 1017
C&Co.™ 1016
C&Co.™ 1015
C&Co.™ 1014
C&Co.™ 1013
C&Co.™ 1012
C&Co.™ 1011
C&Co.™ 1010
C&Co.™ 1009
C&Co.™ 1008
C&Co.™ 1007
C&Co.™ 1006
C&Co.™ 1005
C&Co.™ 1004
C&Co.™ 1003
2007-03-06
C&Co.™ 1002
C&Co.™ 1001
C&Co.™ 1000
C&Co.™ 0999
C&Co.™ 0998
C&Co.™ 0997
C&Co.™ 0996
C&Co.™ 0995
C&Co.™ 0994
C&Co.™ 0993
C&Co.™ 0992
C&Co.™ 0991
C&Co.™ 0990
C&Co.™ 0989
C&Co.™ 0988
C&Co.™ 0987
C&Co.™ 0986
C&Co.™ 0985
C&Co.™ 0984
C&Co.™ 0983
C&Co.™ 0982
C&Co.™ 0981
C&Co.™ 0980
C&Co.™ 0979
C&Co.™ 0978
C&Co.™ 0977
C&Co.™ 0976
2007-03-02
C&Co.™ 0975
C&Co.™ 0974
C&Co.™ 0973
C&Co.™ 0972
C&Co.™ 0971
C&Co.™ 0970
C&Co.™ 0969
C&Co.™ 0968
C&Co.™ 0967
C&Co.™ 0966
C&Co.™ 0965
C&Co.™ 0964
C&Co.™ 0963
C&Co.™ 0962
C&Co.™ 0961
C&Co.™ 0960
C&Co.™ 0959
C&Co.™ 0958
C&Co.™ 0957
Inne
forum
kontakt
bannery
download
logowanie
rekomenduj nas
Menu u¿ytkownika
Nie masz jeszcze konta? Mo¿esz sobie za³o¿yæ!
subskrypcja
informacje o zmianach na twój mail!
Artyku³y > Z historii miasta i okolic > Dlaczego ¦wiebodzin jest "¦wiebodzinem"?

Dlaczego ¦wiebodzin jest "¦wiebodzinem"?




Nazwa ¦wiebodzin wystêpuj±ca w kilku wersjach jêzykowych – ³aciñskiej, niemieckiej i polskiej budzi³a zawsze wiele w±tpliwo¶ci co do swej genezy.

Siêgaj±c± najdalej interpretacj± jest wywodzenie jej od germañskiego zwi±zku plemiennego (religijnego) Swebów, których siedziby lokalizowano w I po³owie I tysi±clecia nad ¶rodkow± £ab±. Opowiada³ siê za ni±, pochodz±cy ze ¦wiebodzina, znany kronikarz ¦l±ska – Jackub Schickfus (1625), opieraj±c siê na ³aciñskim brzmieniu nazwy – „Suevis” (okre¶lenia podobnie np. w „Germani” Tacyta). W krótkim wprowadzeniu do historii miasta na planie G. Brauna i F. Hogenberga z oko³o 1580 roku s± równie¿ wspominani Swebowie i tajemniczy „Siciorum”, natomiast u M. Meriana (1650) oprócz Swebów, wymienia siê tak¿e Szwabów jako ¼ród³o pochodzenia nazwy ¦wiebodzin. Krytycznie podszed³ do tych informacji S.G. Knispel w swojej historii miasta (1765), a wszechstronny G. Zerndt (1909) tylko nadmieni³ o obecno¶ci przed wiekami Swebów na pobliskich obszarach. Obecnie wiemy, ¿e ci antyczni Swebowi, podobnie jak osiedleni nad Odr±, na wschód od nich, Burgundowie, wywêdrowali st±d w pocz±tkach V wieku, zarówno na po³udnie jak i bardziej na zachód, pozostawiaj±c przestrzeñ osadnicz± dla innych ludów. W latach 409-585 funkcjonowa³o nawet samodzielne pañstwo Swebów w pó³nocnej Hiszpanii (M. M±czyñski 1996). Ponad 500 lat obecno¶ci na obszarze lubuskim S³owian odsunê³o zapewne w niepamiêæ tê swebsk± tradycjê, bêd±c± dzisiaj jedynie historyczn± kompilacj±.

Podobnie fantastycznym ujêciem jest kojarzenie nazwy miasta z notowanym ju¿ w ¶redniowieczu rodem ¦wiebodziców - Gryfitów (J. Nowacki 1964). Ród ten, a w³a¶ciwie Gryfici, to bardzo rozga³êziona i dobrze uposa¿ona grupa rodzin rycerskich, ale prawie wy³±cznie ma³opolskich. Ich potwierdzona obecno¶æ na ¦l±sku w XII wieku jest tylko epizodycznym fragmentem dziejów tego rodu, zwi±zanym z pe³nieniem przez niektórych z nich wysokich funkcji miêdzy innymi ko¶cielnych (np. Jan – biskup wroc³awski). Gryfitami byli nazywani dopiero od XIV wieku, od momentu wykszta³cenia siê ich w³a¶ciwego i ostatecznego znaku herbowego (gryf), natomiast wcze¶niej podobn± funkcjê pe³ni³o zawo³anie (proklama) ¦wieboda, od którego historycy nazwali wczesno¶redniowiecznych Gryfitów ¦wiebodami - ¦wiebodzicami. Proklama ta jest dewiz± symboliczn± i nie ma zwi±zku z rzekomym gniazdem rodowym czy te¿ imieniem domniemanego przodka rodu. Brak zawo³ania ¦wieboda w innych dzielnicach ni¿ Ma³opolska ¶wiadczy o pierwotno¶ci osadnictwa Gryfitów na tym terytorium i braku jakichkolwiek wczesnych i trwa³ych zwi±zków z innymi obszarami Polski (M.L. Wójcik 1993; o roli politycznej Gryfitów za Henryka Brodatego – por. B. Zientara 1997). Zupe³nie zatem nieuzasadnionym jest wyprowadzanie pocz±tków i nazwy miasta, podobnie jak ¦widnicy czy ¦wiebodzic, od Gryfitów - ¦wiebodziców czy legendarnego ¦wiebody, ca³kowicie tutaj nieznanych, zw³aszcza w koñcu XIII wieku, w okresie kiedy powsta³a osada, gród, a nastepnie miasto ¦wiebodzin.

Poniewa¿ w okresie genetycznego kszta³towania siê trwa³ego o¶rodka osadniczego w miejscu obecnego ¦wiebodzina obszar ten nosi³ wyra¼nie wielkopolsko - ¶l±ski charakter, najbardziej prawid³owe wydaje siê przypomnienie historyczno - jêzykowego ¼ród³os³owu tej nazwy. W pierwszym pewnym dokumencie ¦wiebodzin nazywany jest „Swiebosin” (1329) oraz „Svebusin” (1334). Jak zauwa¿a profesor S. Rospond (1984, por. K. Rymut 1987) mo¿liwe jest wywodzenie tej ju¿ zniemczonej wówczas nazwy dzier¿awnej od imienia ¦wieboda (¦wieboda to „obfito¶æ, hojno¶æ”, a nie „wolno¶æ, swoboda”, choæ dopuszczalne jest siêgniêcie po jeszcze bardziej archetypiczn± formê od imienia Sieb±d, czyli Sieb±dz (z pras³owiañskiego – Seb±d). Ta s³owiañska nazwa miejscowa (np. Siebocyn, wzglêdnie Siebocyno) uzyska³a niemieck± dostawkê –in, jako przyrostek s³owotwórczy i zapis Sw- zamiast S- (oznaczenie grupy g³osowej Siê- przez grafiê Sue- lub Sui-). W tradycji ³aciñskiej zapisu dokumentowego XIV wieku takie przekszta³cenia uzyska³y jeszcze dodatkowe wzmocnienie. Zatem na wiele dziesiêcioleci , a nawet stuleci s³owiañski pierwowzór nazwy ¦wiebodzina utrwali³ siê w brzmieniu zlatynizowanym- „Svibusium” (ok. 1580), „Schwibosin” (1624), „Swibosin” (1645), jednak stopniowo równie¿ germanizowanym „Swebissen” (1454), „Schwiebussen” (1582), „Schwiebüßen” (1625), „Schwiebüssen/Schwibus (1650) oraz Schwiebus (1765). Obocznie, zw³aszcza w ¶rodowisku ¶l±sko - polskim, u¿ywano nazw – „Sweboßin” (1418) i „Sueboczyn” (1562).

Po roku 1945 specjalna komisja rz±dowa zrekonstruowa³a formê ¦wiebodzin w oparciu o nazwê dzier¿awcz±, od nazwiska ¦wieboda (1386 lub 1432 r.). Pamiêtaæ jednak nale¿y, ¿e w historyczno - geograficznej nomenklaturze polskiej identyczna nazwa funkcjonowa³a ju¿ mniej wiêcej od po³owy XIX wieku (np. S³ownik geograficzny Królestwa Polskiego …, t. XI, Warszawa 1890 oraz Z. Celichowski, Poznañ 1900). Respektowa³y ten fakt nawet liberalne w³adze pruskie, kiedy w roku 1868 og³osi³y w dzienniku urzêdowym przywilej Wilhelma I na emisjê przez miasto Schwiebus/¦wiebodzin obligacji na budowê kolei frankfurcko-poznañskiej.

W z³o¿onej historii ¦wiebodzina, jak równie¿ w samej jego nazwie odbijaj± siê polskie i s³owiañskie korzenie wczesno¶redniowiecznego osadnictwa na tym terenie (w³asno¶æ Sieb±dza lub jego gniazdo rodowe); byæ mo¿e tak¿e pierwotne stosunki prawno - ustrojowe (Swieboda = pan hojny lub „zwolnienie od czynszów”). Od XIV wieku zniekszta³cona przez odniesienia do jêzyka starogermañskiego i ³aciny nazwa wielokrotnie zmienia³a swoje brzmienie, stopniowo zatracaj±c s³owiañski ¼ród³os³ów. W nie do koñca dzi¶ dla nas jasnych okoliczno¶ciach nazwa ta odrodzi³a siê w XIX wieku w nawi±zuj±cej do ¼ród³owych pocz±tków, wersji „¦wiebodzin” i przenios³a na obecne czasy.


Marek Nowacki
Gazeta Powiatowa






Dzieñ za Dniem
WYDANIE NR 14 [27] z dnia 10 kwietnia 2002
¦wiebodzin. Z dziejów 700-letniej przesz³o¶ci miasta
Nazwa przypomina³a o polsko¶ci

¦wiebodzin nale¿y do najstarszych grodów obecnej Ziemi Lubuskiej. Powsta³ w miejscu, gdzie stary szlak komunikacyjny z Pomorza na ¦l±sk krzy¿owa³ siê z duktem wiod±cym z £u¿yc do Wielkopolski. Pierwotnie nale¿±cy do wielkopolan, przeszed³ na prze³omie XIII i XIV w. na w³asno¶æ g³ogowskich Piastów. Odt±d na sta³e zwi±za³ swoje losy ze ¦l±skiem. W 1319 roku otrzyma³ prawa miejskie od margrabiego Waldemara.

¦wiebodzin niemal w ka¿dym stuleciu nosi³ inn± nazwê. U¿ywane w zaraniu dziejów jego ³aciñskie nazwy brzmia³y: Svebissa, Svebusium albo Svebissen. Plan miasta wg miedziorytu J. Brauna z 1618 roku utrwali³ równie¿ nazwê Svibusium.

W kodeksie dyplomatycznym Polski pod dat± 1304 r. widnieje nazwa Swibodzin i ta wystêpuje jako najstarsza w polskim brzmieniu. Trudno jest w tej chwili ustaliæ jej etymologiê. Byæ mo¿e, po³o¿one na wzgórku otoczonym mokrad³ami i jeziorami, miasto nadawa³o siê na miejsce obronne, gdzie mo¿na by³o ¿yæ "¶wibodnie" (swobodnie). A mo¿e ¦wiebodzin by³ rzeczywi¶cie dawn± posiad³o¶ci± rodu ¦wibodziców-Gryfitów, od nazwiska których powsta³a nazwa grodu?

Dokument z 1207 roku ujawnia nazwê Svibusien. By³ to akt nadania w wieczyste u¿ytkowanie czê¶ci ksiêstwa ¶wiebodziñskiego klasztorowi Cystersów z Trzebnicy. Podpisa³ go w O³oboku w imieniu Henryka Brodatego wroc³awski kanonik - Wawrzyniec.

By³y burmistrz miasta Dreher, ¿yj±cy w XVIII wieku poda³, ¿e podczas zak³adania ko¶cio³a ewangelickiego im. Fryderyka w ¦wiebodzinie, na szczycie wie¿y umie¶ci³ o¶wiadczenie, i¿ w archiwum klasztoru w Parady¿u znalaz³ przywilej nadany miastu przez ksiêcia polskiego Przemys³awa w dniu 1 VII 1247 roku, w którym gród nosi nazwê Zwibaussin.

W 1339 roku w pi¶mie biskupa poznañskiego, Wojciecha, o nadaniu odpustu wiernym w ¦wiebodzinie, wymienia siê nazwê Swebissen, ale ju¿ w roku 1407 akt sprzeda¿y miastu 25 ³anów ziemi przez Jana I, ksiêcia ¿agañskiego, skraca tê nazwê do Swebsin.

Mnich Plort, którego ksiêga znajdowa³a siê w miejscowej bibliotece parafialnej, przytoczy³ we wstêpie napisanym w 1439 roku nazwê Suebosin.

Nastêpca W³adys³awa, Zygmunt, w akcie nadanym po ¶w. Trójcy w roku 1505 nazywa ju¿ miasto Swiebessen. Inny dokument królewski z 1511 roku, zezwalaj±cy u¿ywaæ pieczêci czerwonej, która dot±d posiada³y tylko Wroc³aw i Legnica - odnotowuje nazwê Schwebussen.

Miejscowa ksiêga ko¶cielna podaje, ¿e w dniu Katarzyny Anno Domini 1522 o godzinie 22.00 miasto Schwibessen zniszczone zosta³o przez ogieñ, który powsta³ przy ulicy Krzy¿ackiej. ¯ywio³ strawi³ ca³y gród. Ocala³y jedynie ko¶ció³, szko³a, zamek i ratusz.

W innych ówczesnych dokumentach wymienia siê nazwê Swiebissen, a odnotowane w nich nazwiska wielu mieszczan nosz± polskie brzmienie, jak np.: Maciej Rusinek, czy Wadocki.

12 maja 1541 roku wybuch³ po¿ar, w wyniku którego zniszczeniu uleg³o wszystko: "...w wielkim ¿arze roztopi³y siê nawet ko¶cielne dzwony. Fryderyk II Piastowicz z Legnicy pospieszy³ miastu z pomoc±. Tak, jak ¿e¶my siê nie bez szczególnego wspó³czucia dowiedzieli wiarygodnie, ¿e miasto Schwibussen... przez ogieñ zosta³o spalone i zniszczone... przeto u¿yczyli¶my rzeczonemu miastu... zwolnienia od wszelkich czynszów, rent, podatków i ce³...".

Uwolnione od ciê¿arów miasto powoli podnosi³o siê z gruzów. W owym czasie co znaczniejsi mieszczanie chêtnie kszta³cili synów w zawodzie sukiennika. Jeden z nich o nazwisku Pade odda³ syna na naukê do Nowego Miasta, gdzie wystawiono mu w 1655 roku ¶wiadectwo czeladnicze, w którym sta³o: "Filio Spectcibilis Eliae Padis, proconsulis protone Szwiebochiensis".

Po zajêciu ¦wiebodzina przez Brandenburgiê zwyciêzcy wybili specjaln± monetê z herbem Brandenburii i nazw± Swiebodziensis, która w 1687 roku pojawi³a siê w takim zapisie ostatni raz.

Akt prawny dotycz±cy przysz³ych losów miasta, wydany w 1695 roku, notuje ju¿ zniemczon± nazwê Schwiebus, która obowi±zywaæ bêdzie jeszcze przez kilka powojennych miesiêcy 1945 roku. Z ca³ego zebranego materia³u widaæ, ¿e nazwa miasta a¿ do XVII wieku nosi³a mniej lub bardziej polskie brzmienie. Zak³ócenia wynika³y zapewne z nie ustabilizowanej ortografii, jak i narodowo¶ci osób dokonuj±cych zapisów. Liczne przekazy ¼ród³owe pozwalaj± s±dziæ, ¿e mimo ró¿nych form zapisu polska wymowa nazwy by³a przez d³ugi czas w u¿yciu.


W. Zdanowicz


komentarz[0] |

© 2001-2012 by Robert Ziach C&Co. A.G.™ ® 2012 by Schwiebus.pl
Wszelkie prawa zastrze¿one.

0.019 | powered by jPORTAL 2