W roku 1517 Marcin Luter przybił na drzwiach kościoła w Wittenberdze 95 tez. Rozpoczął w ten sposób rozłam w Kościele, który istnieje po dzień dzisiejszy. Od roku 1520 jego nauki ogarnęły kraje niemieckie i zyskały szereg zwolenników w całej Europie. Habsburski Świebodzin, należący administracyjnie do Śląska, otoczony przez ziemie brandenburskie i graniczący z Wielkopolską, początkowo skutecznie opierał się reformacyjnej fali. W latach 30-tych XVI stulecia luteranizm został wprowadzony w Brandenburgii, co również miało wpływ na stosunki religijne w ówczesnym Świebodzinie. W roku 1541 właściciel Świebodzina Sebastian von Knobelsdorff sprowadził do grodu pastora ze Szczańca, Martina Wechnera. Wspomniany pastor pochodził ze Świebodzina a studia ukończył w Wittenberdze. Większość mieszkańców Świebodzina szybko przeszła na luteranizm i rozpoczęła otwartą walkę z katolikami. Sukces luteranizmu na tutejszych ziemiach można też łączyć z pożarem, który dotknął w tym czasie miasto, jak również z rygorystyczną postawą niektórych duchownych, domagających się od swoich wiernych konkretnych czynów i postaw.

Pierwsze nabożeństwa luteranów odbywały się na zamku w Świebodzinie. Kolejni pastorzy Świebodzina: Jacob Wechner (1543-1545), Jacob Schickfuss (1545-1552) i Valentin Lecker (1552-1565), na tyle wzmocnili pozycję luteranów, że już w 1548 roku rozpoczęli przebudowę kościoła katolickiego na potrzeby swojego kultu. Prastara świątynia, teraz jako zbór, została oddana do użytku w roku 1555. Była to wówczas niewielka budowla, posiadająca stosunkowo wysoką wieżę z czterema dzwonami i pięknym zegarem. Luteranie z krótkimi przerwami utrzymują kościół w swoich rękach - lata 1570-79, 1616-29 oraz 1639-51. Po wojnie 30-letniej katoliccy Habsburgowie przywrócili religię rzymsko-katolicką. Na luteranów padł cień niechęci i pojawiły się represje.

14 sierpnia 1686 r., na mocy układów sukcesyjnych, Świebodzin dostał się pod panowanie protestanckiej Brandenburgii. Protestanci z entuzjazmem przyjęli ten fakt. Teraz mieli szeroki dostęp do władzy. Mogli obejmować główne urzędy w mieście i decydować o jego infrastrukturze. 30 czerwca 1691 r. położono kamień węgielny pod nowy zbór. Ustawienie wieży miało miejsce 15 czerwca 1694 r., a poświęcenie zboru im. Fryderyka 18 sierpnia 1694 r. To imię zostało nadane przez Luteranów dla wyrażenia radości z otrzymanej wolności religijnej i wdzięczności wobec Wielkiego Elektora brandenburskiego Fryderyka Wilhelma (1640-1688).

Radość Luteranów nie trwała jednak długo. 20 grudnia 1694 r. podpisano kolejny układ, na mocy którego w styczniu 1695 r. Świebodzin powrócił do Śląska. Choć Luteranie zostali poddani kolejnym represjom, sam zbór wciąż był centrum protestanckiej enklawy Świebodzina. Kiedy do władz w mieście powrócili katolicy, w roku 1701 zamknęli zbór, a pastora Świebodzina Piotra Liviusa zawiesili w czynnościach. Wybudowany pośpiesznie zbór okazał się budowlą nietrwałą. 31 sierpnia 1712 r., po uderzeniu pioruna w wieżę, budowla ulega częściowemu zniszczeniu.

W roku 1740 król pruski, książę Fryderyk Wilhelm II (+1782) rozpoczął wojnę sukcesyjną o zajęcie Śląska. 13 marca 1741 r., nie broniony przez Austriaków Świebodzin, został zajęty przez pruski pułk Geslera. Było to ważne wydarzenie w historii świebodzińskiej enklawy, gdyż miasto pozostało na długo w granicach Niemiec - aż do 1945 roku. Ostateczna zmiana sytuacji politycznej Świebodzina spowodowała również istotne zmiany religijne. Protestantyzm, jako religia panująca w Prusach, zepchnął katolików skupionych wokół parafii św. Michała do roli drugorzędnej, co trwało do roku 1945. Prusacy rozpoczęli walkę z polskością i katolicyzmem. Tylko protestanci mogli pełnić funkcje publiczne: burmistrza czy radnych miejskich.

W roku 1746 rozpoczęto budowę drugiego zboru im. Fryderyka, który oddano do użytku w roku 1750. Zbór usytuowano w miejscu poprzedniej budowli tj. w południowo-wschodniej części miasta, w pobliżu tzw. baszty Floriana. Wykonano go z cegieł i drewna (konstrukcja szachulcowa, tzw. pruski mur) i miał wysoką wieżę. W drugiej połowie XVIII wieku duże znaczenie dla wyznawców protestantyzmu miała działalność pastora Świebodzina i historyka zarazem, Samuela Gotthilfa Knispela autora kroniki miasta. Knispel zdecydowanie reprezentował pro-pruskie stanowisko w kwestiach politycznych i kulturalnych.

Na przełomie XVIII i XIX w. miasto znakomicie rozwijało się pod względem gospodarczym. Panował wtedy duch tolerancji religijnej. Około roku 1870 zburzono wieżę zboru i dokonano drobnej przebudowy obiektu. Stan techniczny budynku uległ znacznemu pogorszeniu, co wymuszało potrzebę gromadzenia środków na budowę nowego zboru.

Z początkiem lat 90-tych XIX w. mistrz murarski C. Lochel przedstawił plan trzeciego już zboru im. Fryderyka w Świebodzinie. Zarząd gminy protestanckiej zwrócił się do konsystorza dworu brandenburskiego w Berlinie o pomoc finansową. W styczniu l898 r. wysoki ochmistrz dworu, książę von Mirbach przejął sprawę budowy w swoje ręce i poinformował o planach budowy nowego zboru cesarza Wilhelma II. Cesarz przekazał na nowy zbór 60 000 marek i objął nad nim protektorat. Planowanie i kierownictwo nad budową powierzono nadwornemu radcy budowlanemu G. L. Mochelowi z Bobernau w Meklemburgii. Na początku września 1898 r., po zburzeniu starego zboru, rozpoczęto intensywne prace budowlane. W grudniu 1898 r. ukończono fundamenty, a 4 maja 1899 r. złożono kamień węgielny. W tej uroczystości wzięło udział wielu przedstawicieli miejscowych władz i dworu brandenburskiego. Prace szybko postępowały. Do końca roku 1899, pod kierownictwem architekta Hagedorna podciągnięto budynek do poziomu dachu, a na początku roku 1900 ukończono dach. 11 sierpnia 1900 r. ozłocono szczyt wieży. Zbór został wybudowany w stylu wczesno-gotyckim, z zastosowaniem cegły glazurowanej. Długość zboru z zachodu na wschód wynosi 47,5 metra, przy największej szerokości 23,5 metra.

Układ zboru jest trzynawowy, nakryty dachem głównym a od głównego gzymsu opadającymi dachami jednospadowymi. Od zachodu przystaje wieża, wysoka na 60 metrów, która w swych 5 kondygnacjach zawiera wejścia, pomieszczenia organowe i miechowe z bocznymi schodami, dzwonnicą i pomieszczeniami zegarowymi. Od góry wieża jest zakończona hełmem pokrytym miedzią. Ku wschodowi wychodzi prostokątne prezbiterium z przylegającą od północy zakrystią. Od południa usytuowano salę konfirmantów, względnie salę zebrań. W podziemiach kościoła umieszczono kotłownię i skład węglowy. Wejście do wnętrza zboru poprzedza podwójny portal. Pozostałe portale są zaopatrzone w przedsionki. Pomieszczenia zboru pokryło sklepieniami krzyżowymi. Sklepienia nawy głównej i naw bocznych są oparte na 8 granitowych filarach. Długość pierwszych wynosi 13,5 metra, przy odstępach 11,75 metra. W zborze umieszczono empory boczne i jedną organową. Można się do nich dostać z zewnątrz przez drzwi i schody (dziś nie używane). Zbór posiada w nawie głównej 999 miejsc siedzących i na emporach 478. Razem jest 1477 miejsc siedzących. Koszt budowy wyniósł ostatecznie 230 000 marek. Budowa zboru była dużym wydarzeniem religijnym dla świebodzińskich protestantów, jak i w całej Brandenburgii.

Wiele rodzin ze Świebodzina fundowało poszczególne elementy bogatego wyposażenia wnętrza. Ołtarz został sfinansowany przez protestancką gminę. Chrzcielnicę ufundowali państwo Susmanowie i Hubciowie. Dwa okna obrazowe ufundował Albert Skarl. Cztery kolejne okna (po strome południowej) sfinansowali dr Müglich, Hugon Blacke i Eliza Müller. Okna po stronie północnej ufundowali Paula Bottcher, Emil Margraff, Karol Jander i Willi Müller.

Zbór otrzymał również wielkie organy, 42-głosowe. Są one dziełem nadwornego organmistrza Sauera z Frankfurtu n./Odrą. Na ozdobę organów cesarzowa Niemiec wydatkowała sumę aż 5 000 marek. W wzniesionym obiekcie zastosowano wiele nowoczesnych (jak na owe czasy) rozwiązań technicznych: ogrzewanie powietrzem i oświetlenie gazowe (w latach 20-tyeh XX wieku zastosowano oświetlenie elektryczne). W wieży zboru znajdował się zegar na 8-dniowy czas biegu, a także dzwony: dwa stare i jeden nowy. Ten ostatni został odlany przez ludwisarza Schillinga w Apoldzie. I tak, 11 grudnia 1900 r. odbyło się uroczyste poświęcenie trzeciego już zboru im. Fryderyka. Była to wielka uroczystość. Przybyli na nią goście z całych Niemiec. Od 1900 do 1945 r., zbór im. Fryderyka był znanym centrum protestanckim na ziemi świebodzińskiej. Do 1945 r. miały tu miejsce drobne przebudowy wnętrza i otoczenia, które jednak nie zmieniły architektury obiektu.

31 stycznia 1945 r. Świebodzin zajęły oddziały Armii Czerwonej. Rosjanie pozostawili po sobie trochę zniszczeń. A przy tym zrabowali bardziej cenne przedmioty z wyposażenia kościoła. W marcu 1945 roku do Świebodzina przybyli pierwsi osadnicy i repatrianci. Początkowo opiekę nad kościołem św. Michała i zborem Fryderyka sprawował katolicki proboszcz ksiądz Müller. W połowie roku 1945 przybył tu - wraz z repatriantami - ksiądz Piotr Janik, pochodzący z Brzeżan. 30 czerwca 1945 r. ksiądz Müller opuścił Świebodzin, a ksiądz Piotr Janik objął dwa kościoły miejskie, 7 wiejskich i 3 kaplice na terenie miasta. W dniu 23 września 1945 r. ksiądz Piotr Janik otrzymał nominację na proboszcza parafii w Świebodzinie. W latach 1945-1981 poprotestancki zbór należał do parafii p.w. Św. Michała Archanioła w Świebodzinie i był traktowany jako tzw. kościół szkolny. W dniu 29 czerwca 1981 roku, dekretem Kurii Biskupiej w Gorzowie Wielkopolskim, podpisanym przez ks. Bpa Wilhelma Plutę ( ) dokonano podziału parafii Św. Michała i utworzono nową p.w. Najświętszej Marii Panny Królowej Polski. Pierwszym proboszczem nowej parafii został ks. Sylwester Zawadzki. W latach 1981-1985 staraniem Gospodarza wybudowano Dom Parafialny o powierzchni 1800 m2 i nadano mu tytuł Jana Pawła II. Miało to miejsce w 1987 r. W latach 1981-2000 w parafii pracowali następujący Księża wikariusze: ks. Jan Najkowski, ks. Roman Wróbel, ks. Ryszard Przewłocki, ks. Krzysztof Skokowski, ks. Edward Urbański, ks. Marek Orpel, ks. Tadeusz Bałamut, ks. Przemysław Kaminiarz, ks. Mirosław Mazguła, ks. Jan Żych, ks. Piotr Żuberek, ks. Andrzej Cieślak, ks. Józef Białasik, ks. Ireneusz Łuczak, ks. Tadeusz Wielgolaski, ks. Janusz Drgas, ks. Sławomir Kupiec, ks. Krzysztof Maksymowicz, ks. Mariusz Piekoszewski, ks. Roman Malinowski, ks. Dariusz Smierzchalski-Wachocz. Od roku 1987 do roku 1993 w parafii pracowały siostry zakonne Miłosierdzia Świętej Rodziny - Boromeuszki z Trzebnicy: S. Felicja, S. Samuela, S. Beniamina. l września 1999 r. dekretem erekcyjnym Kurii Biskupiej w Zielonej Górze, dokonano nowego podziału administracyjnego parafii świebodzińskich. Obecnie Świebodzin posiada trzy parafie, na czele których stoją: ks. kanonik Benedykt Pacyga (dziekan dekanatu świebodzińskiego) - parafia p.w. Św. Michała Archanioła, ks. kanonik Sylwester Zawadzki - parafia p.w. Miłosierdzia Bożego oraz ks. Zbigniew Matwiejów (wicedziekan miejscowego dekanatu) - parafia p.w. Najświętszej Marii Panny Królowej Polski. Ks. Zbigniew Matwiejów objął funkcję proboszcza 24 sierpnia 1999 r. i jest drugim proboszczem w historii parafii utworzonej w latach 80-tych minionego stulecia i kościoła, który przed laty był sławą miejscowych braci luteran. Obecny Proboszcz, podobnie jak jego poprzednik, wnosi w życie parafii i całego miasta swą nadzieję i wiarę w lepsze jutro, a także miłość, prawdę i sprawiedliwość, od których zależeć będzie przyszłość następnych pokoleń.

Wśród zabytkowych budowli Świebodzina osobną pozycję zajmuje kościół Matki Bożej Królowej Polski. Sylwetka świątyni od stu lat na trwałe wpisała się w krajobraz miasta. Usytuowany w sąsiedztwie parku, stoi na miejscu dwóch wcześniejszych zborów protestanckich. Pierwszy z nich zbudowano w 1694 r. i niespełna 50 lat później rozebrano. Drugi kościół świebodzińscy ewangelicy wznieśli w latach 1746 - 1750. Również ta budowla z muru pruskiego okazała się nietrwała. W końcu XIX w. podjęto decyzję o wybudowaniu nowego kościoła murowanego z cegły. Miejscowa gmina ewangelicka uzyskała na ten cel znaczące wsparcie finansowe od cesarza. Wilhelma. Pierwsze prace budowlane rozpoczęto w 1898 r. wg projektu G. L.

Mockela. Architekt posłużył się stylem neogotyckim, nawiązując częściowo do wczesnogotyckich budowli niemieckich.

Powstał okazały kościół trzynawowy, z emporami w nawach bocznych, całość nakryto sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Od strony zachodniej monumentalności dodaje wieża wys. 60 m. We wnętrzu z pierwotnego wyposażenia zachowane są dziś już unikalne witraże. Na kwaterach w prezbiterium przedstawiono Narodziny Chrystusa oraz Zmartwychwstanie - ufundowane przez ówczesne władze miasta, stąd umieszczony na nich herb Świebodzina. W nawach bocznych całości dopełniają czterej ewangeliści.

Przetrwały również i nadal służą oryginalne 42-głosowe organy - dzieło mistrza Sauera z Frankfurtu n. Odrą Kościół starannie zaprojektowano, nadając wnętrzu i stronie zewnętrznej spójny stylowo charakter. Elementy wyposażenia również nawiązywały do form neogotyckich: organy oraz nieistniejące już ołtarz i ambona.

Prace budowlane zakończono w końcu 1900 r. Do 1945 r. budynek służył jako zbór protestancki. Po wojnie zaś został przystosowany do potrzeb przybyłej tu polskiej ludności katolickiej. Funkcjonował najpierw jako kościół pomocniczy, a po generalnym remoncie w latach 80-tych, ustanowiono tu nową parafię p.w. Matki Bożej Królowej Polski.

W tym roku świątynia obchodzi 100-lecie istnienia. Jest jednym z tych miejsc gdzie w sposób szczególny splata się historia. Spójność estetyczna i stylowa są wartością tej budowli, będącej świadectwem swojej epoki - reprezentuje jeden z najpopularniejszych stylów architektonicznych kościołów XIX w. Stuletnia perspektywa czasowa nakazuje nam z szacunkiem podchodzić do tego zabytku, ochraniać go i zachowywać dla przyszłych pokoleń.

Na barki księdza Zbigniewa Matwiejówa, proboszcza od dwóch lat parafii pw. NMP Królowej Polski spadły obchody 100-lecia kościoła, pierwotnie noszącego imię Fryderyka (zbór Fryderyka) i będącego od r. 1901 do r. 1945 świątynią protestancką (był to już trzeci zbór).

Dzieje tego kościoła są równie burzliwe, co dzieje samej enklawy świebodzińskiej (zainteresowanych odsyłamy do broszurki wydanej z okazji 100-lecia kościoła, którą można nabyć w kościele lub w budynku parafii w Parku Chopina).

Ksiądz Zbigniew Matwiejów jest bardzo dobrym gospodarzem, co widać choćby po pięknie odremontowanej plebanii i super wyposażonej kotłowni gazowej - ale gdyby nie Jego parafianie i w ogóle krąg ludzi dobrej woli, otaczających Go i pomagających w przygotowaniach do obchodów - ciężar byłby nie do udźwignięcia.

Ksiądz Zbigniew więc, na łamach "Gazety Powiatowej" dziękuje: firmie "Okno" Romana Gwizda, PPU "Lech" Pana Pietrasika, "Skiold Pasz" w Radoszynie - Braciom W.S. Zawadzkim, WBK w Świebodzinie, BGŻ w Świebodzinie, PKO BP SA w Świebodzinie, Kancelarii "Leg Artis" Jarosława Dziewy i Eugeniusza Łyszczyka, firmie "Per-fekt" - Piekut i Partnerzy s.c., PZU, "Warta" w Świebodzinie, PPHU "Okland" w Świebodzinie, Agencji Ochrony "Care Trans" w Świebodzinie.

WSZYSTKIM - Bóg zapłać.

Osobne, serdeczne podziękowania ksiądz proboszcz Matwiejów pragnie złożyć pracownikom Domu Kultury, a zwłaszcza dyrektorowi - Panu Zbigniewowi Szumińskiemu, Pani Danusi So-bocińskiej i Pani Beatce Mechow-skiej (wschodzącej gwieździe w spikerowaniu). którzy z takim sercem i zaangażowaniem pomagali we wszelkich sprawach organizacyjnych, łącznie z nagłośnieniem.

Plan obchodów 100-lecia Kościoła pw. NMP Królowej Polski w Świebodzinie

28.04.2001 (Sobota)
16.00 Otwarcie wystawy - Historia kościoła
16.45 Wykład - Przeszłość i teraźniejszość kościoła pw. NMP Królowej Polski - mgr Tomasz Możejko
18.00 Msza św.
29.04.2001 (Niedziela)
12.00 Uroczysta Suma inaugurująca obchody jubileuszu - po Mszy św. - koncert
17.00 Nabożeństwo Ekumeniczne
30.04.2001 (Poniedziałek)
09.00 Msza św. z kazaniem okolicznościowym
18.00 Msza św. z kazaniem okolicznościowym. Po Mszy św. - Koncert organowy
01.05.2001 (Wtorek)
09.00 Msza św. z udziałem księży pracujących w Parafii w latach 1981-2000
14.00 Festyn Parafialny
17.30 Nabożeństwo Majowe
21.00 Apel Jasnogórski
02.05.2001 (Środa)
09.00 Msza św. z kazaniem okolicznościowym. Po Mszy św. - Koncert organowy
18.00 Msza św. z kazaniem okolicznościowym
19.00 Adoracja Najświętszego Sakramentu
21.00 Apel Jasnogórski
03.05.2001 (Czwartek)
12.00 Uroczysta Suma Odpustowa. Po Mszy św. - Uroczystość Patriotyczna przed pomnikiem Niepodległości
17.00 Nabożeństwo Majowe i Procesja Eucharystyczna z racji Odpustu
21.00 Apel Jasnogórski

Konieczny objazd ulicy Parkowej. Remontują dach.

Zamknięta na kilka dni ulica Parkowa wymagała cierpliwości ze strony kierowców, zmuszając ich do objazdu przez ulicę Głogowską. Szczególną trudność sprawiało to jadącym w kierunku LORO oraz kierującym się do wyjazdu z miasta przez ulicę Młyńską. Trudność nastręczał fakt, że niemal wszystkie ulice wokół są jednokierunkowe. Większość zmotoryzowanych przyjęła jednak tę niedogodność ze zrozumieniem. Ruch pieszych odbywał się normalnie, nie nastręczając większych problemów. Uwagi dotyczyły braku znaków informujących wcześniej o objeździe. Część kierujących musiała zawracać w stronę ul. Kilińskiego, by dostać się na ul. Głogowską. Wyjaśnijmy, że ul. Parkową zamknięto ze względu na konieczność przeprowadzenia prac renowacyjnych na dachu Kościoła Matki Bożej Królowej Polski.

Od 1900 do 1945 r., zbór im. Fryderyka był znanym centrum protestanckim na ziemi świebodzińskiej. Do 1945 r. miały tu miejsce drobne przebudowy wnętrza i otoczenia, które jednak nie zmieniły architektury obiektu. Od kilkunastu już dni trwa remont dachu. Zmieni się nie tylko jego jakość, ale również i kolor. Z tego względu utrudnienia w przejeżdzie przez centrum miasta potrwają najprawdopodobniej do końca tego tygodnia.

Po 105 latach od wybudowania obiektu przez niemieckiego architekta Hagedorna, dziś kościół pw. Najświetszej Marii Panny Królowej Polski stoi w obliczu kapitalnego remontu... dachu.

Z kart historii

Zbór został wybudowany w stylu wczesno-gotyckim, z zastosowaniem cegły glazurowanej. Długość zboru z zachodu na wschód wynosi 47,5 metra, przy największej szerokości 23,5 metra. Układ zboru jest trzynawowy, nakryty dachem głównym a od głównego gzymsu opadającymi dachami jednospadowymi. Od zachodu przystaje wieża, wysoka na 60 metrów, która w swych 5 kondygnacjach zawiera wejścia, pomieszczenia organowe i miechowe z bocznymi schodami, dzwonnicą i pomieszczeniami zegarowymi. Od góry wieża jest zakończona hełmem pokrytym miedzią. Ku wschodowi wychodzi prostokątne prezbiterium z przylegającą od północy zakrystią. Od południa usytuowano salę konfirmantów, względnie salę zebrań. W podziemiach kościoła umieszczono kotłownię i skład węglowy. Wejście do wnętrza zboru poprzedza podwójny portal. Pozostałe portale są zaopatrzone w przedsionki. Pomieszczenia zboru pokryło sklepieniami krzyżowymi. Sklepienia nawy głównej i naw bocznych są oparte na 8 granitowych filarach. Długość pierwszych wynosi 13,5 metra, przy odstępach 11,75 metra. W zborze umieszczono empory boczne i jedną organową. Można się do nich dostać z zewnątrz przez drzwi i schody (dziś nie używane). Zbór posiada w nawie głównej 999 miejsc siedzących i na emporach 478. Razem jest 1477 miejsc siedzących. Koszt budowy wyniósł ostatecznie 230 000 marek. Budowa zboru była dużym wydarzeniem religijnym dla świebodzińskich protestantów, jak i w całej Brandenburgii. Wiele rodzin ze Świebodzina fundowało poszczególne elementy bogatego wyposażenia wnętrza. Ołtarz został sfinansowany przez protestancką gminę. Chrzcielnicę ufundowali państwo Susmanowie i Hubciowie. Dwa okna obrazowe ufundował Albert Skarl. Cztery kolejne okna (po strome południowej) sfinansowali dr Müglich, Hugon Blacke i Eliza Müller. Okna po stronie północnej ufundowali Paula Bottcher, Emil Margraff, Karol Jander i Willi Müller. Zbór otrzymał również wielkie organy, 42-głosowe. Są one dziełem nadwornego organmistrza Sauera z Frankfurtu n./Odrą. Na ozdobę organów cesarzowa Niemiec wydatkowała sumę aż 5 000 marek. W wzniesionym obiekcie zastosowano wiele nowoczesnych (jak na owe czasy) rozwiązań technicznych: ogrzewanie powietrzem i oświetlenie gazowe (w latach 20-tyeh XX wieku zastosowano oświetlenie elektryczne). W wieży zboru znajdował się zegar na 8-dniowy czas biegu, a także dzwony: dwa stare i jeden nowy. Ten ostatni został odlany przez ludwisarza Schillinga w Apoldzie. I tak, 11. grudnia 1900 r. odbyło się uroczyste poświęcenie trzeciego już zboru im. Fryderyka. Była to wielka uroczystość. Przybyli na nią goście z całych Niemiec. Od 1900 do 1945 r., zbór im. Fryderyka był znanym centrum protestanckim na ziemi świebodzińskiej. Do 1945 r. miały tu miejsce drobne przebudowy wnętrza i otoczenia, które jednak nie zmieniły architektury obiektu.

Jak to było

31. stycznia 1945 r. Świebodzin zajęły oddziały Armii Czerwonej. Rosjanie pozostawili po sobie trochę zniszczeń. A przy tym zrabowali bardziej cenne przedmioty z wyposażenia kościoła. W marcu 1945 roku do Świebodzina przybyli pierwsi osadnicy i repatrianci. Początkowo opiekę nad kościołem św. Michała i zborem Fryderyka sprawował katolicki proboszcz ksiądz Müller. W połowie roku 1945 przybył tu - wraz z repatriantami - ksiądz Piotr Janik, pochodzący z Brzeżan. 30. czerwca 1945 r. ksiądz Müller opuścił Świebodzin, a ksiądz Piotr Janik objął dwa kościoły miejskie, 7 wiejskich i 3 kaplice na terenie miasta. W dniu 23. września 1945 r. ksiądz Piotr Janik otrzymał nominację na proboszcza parafii w Świebodzinie. W latach 1945-1981 poprotestancki zbór należał do parafii p.w. Św. Michała Archanioła w Świebodzinie i był traktowany jako tzw. kościół szkolny. W dniu 29. czerwca 1981 roku, dekretem Kurii Biskupiej w Gorzowie Wielkopolskim, podpisanym przez ks. Bpa Wilhelma Plutę ( ) dokonano podziału parafii Św. Michała i utworzono nową p.w. Najświętszej Marii Panny Królowej Polski. Pierwszym proboszczem nowej parafii został ks. Sylwester Zawadzki. W latach 1981-1985 staraniem Gospodarza wybudowano Dom Parafialny o powierzchni 1800 m2 i nadano mu tytuł Jana Pawła II. Miało to miejsce w 1987 r. W latach 1981-2000 w parafii pracowali następujący Księża wikariusze: ks. Jan Najkowski, ks. Roman Wróbel, ks. Ryszard Przewłocki, ks. Krzysztof Skokowski, ks. Edward Urbański, ks. Marek Orpel, ks. Tadeusz Bałamut, ks. Przemysław Kaminiarz, ks. Mirosław Mazguła, ks. Jan Żych, ks. Piotr Żuberek, ks. Andrzej Cieślak, ks. Józef Białasik, ks. Ireneusz Łuczak, ks. Tadeusz Wielgolaski, ks. Janusz Drgas, ks. Sławomir Kupiec, ks. Krzysztof Maksymowicz, ks. Mariusz Piekoszewski, ks. Roman Malinowski, ks. Dariusz Smierzchalski-Wachocz. Od roku 1987 do roku 1993 w parafii pracowały siostry zakonne Miłosierdzia Świętej Rodziny - Boromeuszki z Trzebnicy: S. Felicja, S. Samuela, S. Beniamina. l. września 1999 r. dekretem erekcyjnym Kurii Biskupiej w Zielonej Górze, dokonano nowego podziału administracyjnego parafii świebodzińskich. Obecnie Świebodzin posiada trzy parafie, na czele których stoją: ks. kanonik Benedykt Pacyga (dziekan dekanatu świebodzińskiego) - parafia p.w. Św. Michała Archanioła, ks. kanonik Sylwester Zawadzki - parafia p.w. Miłosierdzia Bożego oraz ks. Zbigniew Matwiejów (wicedziekan miejscowego dekanatu) - parafia p.w. Najświętszej Marii Panny Królowej Polski. Ks. Zbigniew Matwiejów objął funkcję proboszcza 24. sierpnia 1999 r. i jest drugim proboszczem w historii parafii utworzonej w latach 80-tych minionego stulecia i kościoła, który przed laty był sławą miejscowych braci luteran. Obecny Proboszcz, podobnie jak jego poprzednik, wnosi w życie parafii i całego miasta swą nadzieję i wiarę w lepsze jutro, a także miłość, prawdę i sprawiedliwość, od których zależeć będzie przyszłość następnych pokoleń.

Tu i teraz

Od kilkunastu dni kosciół pw. NMPKP przechodzi staranny remont dachu. Renowacja wymagała zamknięcia części ulicy Parkowej, poprzez którą odbywa sie ruch kołowy w kierunku Placu Browarnianego i dalej do Zamkowej. Teraz wielu kierowców wygląda na zdezorientowanych, bo do niedawna ulica jedno- zmieniła się na dwukierunkową, a przynajmniej od i do pewnego miejsca.

Strona południowa - prace ostatecznie zakończone

Prace na dachu świebodzńskiego kościoła odbywają się już od kilkunastu miesięcy. Wcześniej remontowano południową stronę, obecnie pracownicy zajmują się stroną północną.

Strona północna - prace w toku

Teraz wszystko wskazuje na to, że kolejny remont dachu zgodnie z przyjętym harmonogramem prac będzie miał miejsce dopiero w 2105 roku. No cóż, więkoszość z nas tych chwil z pewnością już nie doczeka.